Կանանց պայքարը․ հետահայաց նամակներ
Հաշմանդամությունը դատավճիռ չէ, բայց ամեն օր պետք է պայքարես քո լիարժեք կյանքի համար․
«Հայաստանը բարդ երկիր է խուլի համար, ոչ մի մատչելի միջավայր, հարմարություն չկա: Մարդիկ կարծես բացառել են մեզ ու չեն էլ մտածում՝ իսկ մենք ինչպե՞ս ենք խանութ գնում, հիվանդանոց, թատրոն, կինո: Լսողները նույնիսկ չեն էլ պատկերացնում, որ այլ երկրներում այս ամենը հնարավոր է դարձել ամենահասարակ ու պարզ գործիքների կիրառման միջոցով: Ես կուզեի, որ մեզ ձայն տային, պետական պաշտոնյաների հետ զրուցելու հնարավորություն, մարդկանց հետ քննարկելու առիթներ: Կարևորից ու անկարևորից խոսելով՝ այնքա՜ն բան կարող ենք փոխել:
Երբևէ մտածե՞լ եք, թե օրինակ, խուլ հղի կինը ինչպե՞ս է շփվում բժիշկների հետ, երբ չկա սուրդոթարգմանիչ ոչ կոնսուլտացիայի ժամանակ, ոչ ծննդաբերության: Միայն մի կողմի մասին չեմ խոսում, չէ՛, խուլերն իրենք էլ պետք է ամեն ինչ անեն կրթվելու, զարգանալու համար ու այդ ամենը պետք է սկսվի ընտանիքից, հետո արդեն զուգորդվի դպրոցի ու պետության հետ աշխատանքով, հասանելի կրթության տրամադրմամբ»:
Գրետա Ավագյանը ծնվել է առանց որևէ լսողական խնդիրների, բայց 11 ամսականում մանկական լսողական նյարդի պարալիչ է հայտնաբերվել, տարիների ընթացքում խնդիրը հանգեցրել է լսողության կորստի։ Նա հաճախ է զարմացնում անծանոթներին, երբ խոսում է բարձրաձայն, հետո սկսում ժեստերով շփվել։ Զարմանում են` իմանալով, որ խուլ է, բայց կարողանում է խոսել։
Գրետայի պատմությունն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ այս հղումով:
Նաև՝ այստեղ։
